Manicomio

Cómo sería descubrir unha mañá,

que a realidade que crías incuestionable,

non é máis que a paranoia dunha mente enferma?

Levantarse nunha habitación extraña,.

e que te reciba unha bata branca.

A túa cabeza énchese de voces

que desesperadas danche ordes contradictorias.

Pobre esquizofrénico.

Pode que vivr na ignorancia sexa a clave da felicidade,

pero o golpe que recibirás

cando o teu rumbo te leve a esnafrarte contra o muro da realidade

será maior se non avanzas cos brazos por diante.

Medusa

Ti, criatura,
vagas polo mundo
sen ter conciencia do poder que gardas.

Cunha ollada volves de pedra
almas antes ardentes,
coma se as áspides do cabelo da Medusa
se agochasen no teu mirar.

Creste inocente,
cando a tua mera existencia
ameaza con transformar ós que te rodean
en cunchas vacías
que teñen como único propósito
gardar
no seu interior
o suave rumor do mar.

Sigo Aquí

Un estarrecemento percorre a miña alma.
A peor tormenta que esta pobre pantasma presenciou
está a piques de desencadearse
no interior deste torturado corpo.
As fráxiles amarras que atan a razón,
pronto esgazarán
e deixarán que sexa sacudida
polas furiosas ondas do mar da demencia.

Unha besta engaiolada son,
que embiste desesperada
contra as reixas que a encerran.
Unhas reixas fabricadas a partires
de enganos e mentiras
que nun acto de bondade
dei por certas.
Desexo saír,
e deixarme levar,
liberar o instinto que leva
longo tempo
camuflado baixo unha capa de simpatía,
pero que ás veces
amosa a súa lingua áceda
para decir soamente unha cousa:

-Sigo aquí.

Vendo Golpes

Desaparecer.

Esfumarse sen máis.

Viaxar á realidade alternativa,

onde a dor

se mida en moedas de resplandecente ouro.

Vivir mendigando golpes,

roubando couces,

atracando bancos a punta de pistola

para obter unhas cantas puñadas.

A máis sufrimento

maior riqueza.

Ó mesmo tempo

que ves correr o teu sangue,

podes observar como na túa conta de aforros

medran os ceros á dereita.

Podendo vagar por este vapuleado mundo,

por qué seguir vivindo

onde nada cobras

por acabar coa metade dos ósos rotos?

Megalomanía

Pobre Deus.

Só é un velllo megalomaníaco.

O peso da súa omnipotencia

xa lle fixo botar chepa.

Parecíalle a Atlas

que o peso do mundo

era demasiado para levar sobre os ombros.

Que diría entón

se sobre el descansase o universo enteiro?

Dise

que non hai mellor cego

que aquel que non quere ver.

Pero o desgraciado Deus

non pode optar a eso.

O seu poder condénao a obsevar,

a estar presente

en todos os desgraciados actos

que a cada minuto se producen arredor do planeta.

Desexou arrincarse os ollos

pero aora esre decrépito vello

está demasiado cansado coma para intentar sequera

preocuparse polas súas creacións.

Nin con todo o seu poder

puido cambiar a naturaleza da súa

“perfecta obra de arte”.

Inexistencia I

Fe relixiosa.

Crenza irracional

nunha entidade superior,

co poder suficiente para guiar,

alterar e condicionar

os actos dos seres humáns.

Ti cres?

Pensas que actúas

segundo os desexos dun deus?

Non intentes enganarte a ti mesmo.

Un ser perfecto,

todo bondade,

crearía unha criatura

capaz de autodestruírse

cada vez de maneira máis eficaz?

Só somos os soldadiños de xoguete

que un neno mimado

usa un par de veces

e despois deixa esquecidos.

Quizais sexa máis axeitado dicir

que actúa coma o neno

que destroza un formigueiro,

só por diversión,

inconsciente

dos sentimentos que as pobre criaturas

poidan ter.

Pero,

por qué esta necesidade?

Por qué se non cremos en nada

non nos sentimos completos?

Por que non existe persoa algunha

que non teña fe en algo.

-Son ateo! -claman algúns.

Certo, nn cres en ningún deus,

pero a túa fe céntrase en cousas máis comúns.

Quizais o ídolo que adoras

sexa a idea da bondade humana,

un ser humano en si mesmo,

ou quizais algo máis...

mundano,

máis vulgar aínda.

Quizais o teu deus sexa o diñeiro.

E se realmente non tes fe en nada,

non te das conta

de que a túa atención

está centrada nunha entidade

superior aínda

ó propio deus?

Porque o que ti fas

é adorar,

rendirlle culto,

á Inexistencia.