Nadando nun mar de sombras,

perseguindo un pequeno peixe brillante,

os dedos tratan de pecharse ao seu redor

pero a súa mollada pel sempre esvara.

Noite tras noite nadando sen descanso,

ignorando os berros que tódolos músculos profiren,

sabendo que a mínima vantaxe que sexa dada

será nefasta.

Ansiando, cada vez de forma máis feble,

que chegue o día no que o peixe esvaradío

deixe de fuxir

e decida achegarse.

Temendo ao mesmo tempo,

que esa luz ao final do túnel

resulte ser un tren achegándose.

Todo comeza co camiño.

Ese camiño que sen ir a ningures,

leva a todas partes.

Ese momento antes do primeiro paso

no que o horizonte se enche de posibilidades.

Ata que ese primeiro paso,

como se un disparo ao corazón do horizonte se tratase,

reduce a inmensa parte das esperanzas

a diminutas lascas de cristal.

E ninguén se decata

ata que trala primeira ducia de pasos

os cristais comezan a ferirlle os pés.

Camiños

Camiños entre as herbas altas

ata os xeonllos.

Verde cabeleira que ondea co vento

do nordés.

Veas vacías que percorren o lombo

dun xigante durmido.

E é nesas veas onde a serpe pelexa coa aguia.

Cairos contra poutas,

escamas contra plumas,

un círculo de golpes sen vencedor.

E cando a aguia alza o voo

co corpo inerte do seu contrincante,

o sutil veleno actúa,

caendo ambolos dous entre as verdes herbas altas

ata os xeonllos.

Sons

Soan os tambores da guerra.

O latido dun enorme e famento animal,

provoca 

que memorias primixenias afloren a cada golpe.

A leoa deixa de espreitar á súa presa,

a águia baixa do seu trono nos ceos

e o salmón déixase ir a favor da corrente.

A atmosfera vibra,

un fío en tensión,

esperando

a que o son do seu rasgueo derrube cidades.

Fuxen as nubes,

a choiva non presidirá este cambio,

só un deus enfermo

que perdeu o control do seu dourado carro

A pequena evasión

Fuga na tubería principal.

A gota quere fuxir do sistema,

farta da opresión e da represión

do frío e duro cobre.

Precipítase dende as alturas,

buscando aventuras,

coa esperanza de chegar a ser chuvia.

Duro é o comezo do éxodo.

Terrible a aterraxe.

Frío e duro é tamén o chan.

Lisiada pero animada

arrástrase lentamente pola superficie,

ollando á saída.

Mais primeiro obstáculo.

Un trapo.

A fuga xa foi percibida

e rápidamente tapada.

E a gota limpada.

Atrapada entre o tecido,

viaxa a outro mundo, 

outros horizontes.

Mais segundo obstáculo.

Cando o trapo é retorcido cae,

nunha nova prisión,

de plástico.

Aquí esvaécense as esperanzas da nosa gota,

entre outras moitas que sofren o seu mesmo destino,

antes de acabar nas fauces dun pequeno ser canino.

Himno

Honrando eses pobres espíritos,

atrapados en melodías,

tonadas cheas de recordos

que alegran e amargan.

Esperado é o momento no que se liberen,

ansiada a chave que abra a gaiola,

mais non é doado:

os sentimentos con forza amarran.

Silbidos e tarareos,

vanos exhorcismos fallidos,

tenaces demos invasores

que coma un coro cantan.

Esquecidas están as primeiras intencións,

o afán de liberdade xa o enche todo,

o himno resoa en cada oco,

e vellas memorias espertan.

E cando xa asumido está o problema,

cando o desagradable sabor da nostalxia

comeza a volverse dulce,

o espírito vólvese canción.

Frío

Un vento xélido.

Unha pantasma azul que sopra entre os vellos carballos,

xa sen follas.

Dedos de neve que acariñan a terra,

espíndoa do seu vestido de vermellos e amarelos.

Dentes de xeo que sorrín maliciosos

ó esgotado astro da coroa dourada.

Petando nas ventás con puños descarnados,

o espírito do Norte esperta ás súas presas.

Ó seu paso vai deixando un rastro,

un regueiro de insectos xeados

expostos en vitrinas de follas cristalizadas.