Himno

Honrando eses pobres espíritos,

atrapados en melodías,

tonadas cheas de recordos

que alegran e amargan.

Esperado é o momento no que se liberen,

ansiada a chave que abra a gaiola,

mais non é doado:

os sentimentos con forza amarran.

Silbidos e tarareos,

vanos exhorcismos fallidos,

tenaces demos invasores

que coma un coro cantan.

Esquecidas están as primeiras intencións,

o afán de liberdade xa o enche todo,

o himno resoa en cada oco,

e vellas memorias espertan.

E cando xa asumido está o problema,

cando o desagradable sabor da nostalxia

comeza a volverse dulce,

o espírito vólvese canción.