Palidez de diccionario

Cambiei de imaxe a un armazón en forma de corpo humano, cun tegumento extendido sobre toda a súa superficie, que sufre dunha decoloración acentuada polo feito de que hai xa máis do tempo que pasa desde que a Lúa está no seu apoxeo ata que volve a el que non vexo a claridade que irradian os corpos en combustión, ignición ou incandescencia, emitida pola estrela luminosa centro do noso sistema planetario.

Petroglifo

E con estas liñas

son o canto dun paxaro resignado,

unha ave con ás de granito,

destinada ao confinamento eterno.

Pétreas bágoas golpean o chan,

ter a porta á liberdade aberta

e non poder fuxir en pos dela,

ese é o lamento,

inpirador de melodías de bardos,

musa de poetas ancestrais,

rasgado son de trompetas celestiais.

Pero o rochoso animal segue deprimido,

a beleza do seu canto non é suficiente,

segue sen poder alzar o voo.

Noite de lume e fume

Como se dun San Xoán calquera se tratase,

as fogueiras resplandecen entre o xentío.

As lapas iluminan ferventemente

enrugadas faces ávidas de dor.

Unha procesión de reos

marcha pola cidade, camiño da calor.

Crueis alfombras de sal cobren as rúas,

as chagas dos pés espidos non o agradecen.

Afortunados aqueles que tropezan e caen,

pois eles xa non se volverán erguer.

A gran educación infantil pode medirse

polas pedras que os nenos lanzan aos encadeados,

a ritmo de himnos e salmos.

E os herexes aguantan o diluvio,

coa esperanza de que un deses croios leve o seu nome

e un golpe con sorte os libere do destino que lles espera.

Pero non a todos lles sorrí a fortuna.

Pobre daquel que chegue á meta.

Sen crer na existencia do Inferno,

sufrirao en vida.

Cinematografía

Recordo, ese tempo estragado,

onde todo tiña sentido,

onde todo tiña intención,

mellor ou peor,

pero nada pendía do Azar.

Aquela época antiga,

na que o omnipresente Murphy fora exiliado,

relegado a un mero conto de vellas.

Pero volveu a ser invocado.

Acontecementos aleatorios,

sempre fatídicos,

despertan medos enterrados,

preocupacións vacuas que alimentan pesadelos,

que eliminan o feliz descanso infantil.

Que cruel diácono da abominable relixión do terror

decidiu que era hora de volver ás andadas?

Xiros de trama,

inesperadas complicacións,

poñen aproba ao desafortunado personaxe principal,

canso xa de actuar nesa película barata que é a súa vida.

Fama

De pé naquel escenario

que tempo atrás construín

o boneco de trapo dixo:

“Non é o bastante grande,

déixádemo só para min!”

Un a un foi empuxando

ao resto dos monicreques

que cos ollos coma platos non crían

que lles estivese sucedendo a eles.

Con movementos enfadados

e cordas que se enleaban

a comedia rematou en traxedia

e cabezas baleiras rodaron.