Nadando nun mar de sombras,

perseguindo un pequeno peixe brillante,

os dedos tratan de pecharse ao seu redor

pero a súa mollada pel sempre esvara.

Noite tras noite nadando sen descanso,

ignorando os berros que tódolos músculos profiren,

sabendo que a mínima vantaxe que sexa dada

será nefasta.

Ansiando, cada vez de forma máis feble,

que chegue o día no que o peixe esvaradío

deixe de fuxir

e decida achegarse.

Temendo ao mesmo tempo,

que esa luz ao final do túnel

resulte ser un tren achegándose.

Todo comeza co camiño.

Ese camiño que sen ir a ningures,

leva a todas partes.

Ese momento antes do primeiro paso

no que o horizonte se enche de posibilidades.

Ata que ese primeiro paso,

como se un disparo ao corazón do horizonte se tratase,

reduce a inmensa parte das esperanzas

a diminutas lascas de cristal.

E ninguén se decata

ata que trala primeira ducia de pasos

os cristais comezan a ferirlle os pés.