Mar 19, 2012

Contaxio


É un virus.
Nunha súbita explosión de animosidade,
máis e máis escravos
chegan para unirse ás filas dos contaxiados.
Cada enfermo cree que é distinto,
esixe para sí o dereito a tratamento,
e ao mesmo tempo pide,
hipócritamente,
que a xente á que transmitiu a praga
sexa tamén tratada.
E o Paciente Cero gábase do seu logro,
cun par de tusidos aquí e alá,
reviviu un fiel exército de mentes vacías,
animadas pola esperanza de que as ordes que reciben
sexan pensamentos de creación propia.
E cando a armada de enfermos
se encontra coa antagónica milicia de leprosos
co cerebro podre e cheo de aire,
comeza unha épica guerra,
un inacabable combate que se ven repetindo,
ano tras ano,
en todo medio susceptible de convertirse en campo de batalla.

Mar 15, 2012

Novo comezo


Volve a min, inspiración!
Con este intento vacuo
comezo a construír a túa futura gaiola.
Regresa!
Devólveme esa satisfacción,
a éxtase da creación!
Permíteme unha vez máis ser Deus.
Dar vida a unha mestura de liñas,
e crear un microuniverso,
poblado de sentimentos paranoides
e de emocións suicidas.
Con eses mouchos que sobrevoan a miña cabeza,
os meus ollos non son capaces de volver ao papel.
Ágonico terror ao espazo en branco!
Luminoso vacío primixenio.
Veña, inspiración!
O teu destino é ser a chispa, o detonador,
deste Big Bang de ideas confrontadas.

Mar 7, 2012

Petroglifo


E con estas liñas
son o canto dun paxaro resignado,
unha ave con ás de granito,
destinada ao confinamento eterno.
Pétreas bágoas golpean o chan,
ter a porta á liberdade aberta
e non poder fuxir en pos dela,
ese é o lamento,
inpirador de melodías de bardos,
musa de poetas ancestrais,
rasgado son de trompetas celestiais.
Pero o rochoso animal segue deprimido,
a beleza do seu canto non é suficiente,
segue sen poder alzar o voo.

Mar 4, 2012

Aqueronte


O abismo ábrese baixo os teus pés.
Unha infinita extensión de escuridade.
Os teus dedos comezan a ceder.
Unha dor insoportable.
A esperanza de salvación esváese.
Unha resignación abrasadora.
Pensamentos de morte e sufrimento acoden ó teu cerebro.
Unha agonía esnaquizante.
Non podes evitar imaxinar a caída.
Unha danza entre as néboas da ignorancia,
xirando entre as penas,
pés que se moven frenéticos,
marcando un ritmo,
un réquiem desolador,
notas que se gravan con lume na túa pel,
nesa mesma pel que sinte a ansia,
a necesidade de sangue das augas que corren ao fondo.
Notas un sabor metálico na lingua,
e de súpeto todo cobra sentido.
Benvido ao Hades.