A luz verde indica que as portas están abertas e é seguro saír ao exterior.

Pero o indicador resplandece vermello.

Saga do Fénix V - Ifrit

Fume e lume.

Chispas e faíscas.

Ante atónita ollada dos presentes o vello deus ígneo decidiu facer o seu regreso.

Desolación e desesperación.

E regresou esfameado, paseando a ardente lingua entre os espectadores.

Rozaduras e queimaduras.

Os xa non espectantes retórcense coa dor, avivando o sádico ánimo do deus incendiario.

Burbulleando e apestando.

Poderoso incendio, pero o tempo non pasa en van nen tan sequera polas divinidades.

Esgotamento e esvaemento.

O divino calor vaise conxelando, o ventre xa o ten cheo e disponse a durmir outro par de anos.

Cinzas.

Durante anos só quedará ese legado.

Sedentos

Observaos,

felices na súa clandestina reunión

a plena luz do día.

Unha nova especie de vampiros,

hipócritas,

xa nin ó Sol temen.

Con falsas promesas

chúchannos a vida,

o tempo

e ata os cartos.

Con ameazas de sufrimento eterno

intentan someternos

á súa vontade.

Pretenden que nos axeonllemos

diante dun deus de madeira.

Sermonéannos,

provocan que nos odiemos a nós mesmos,

que renunciemos

á propia natureza humana.

Martirízannos

para que deixemos

de comportarnos como

“animais”.

Tan limpo nos deixan o cerebro,

que se o Chupasangues Supremo

anuncia o seu próximo destino,

acudimos coma moscas ó esterco,

quizais ansiando

que deixe algunha gota,

por minúscula que sexa,

para acabar nós de deixar seco

o cadáver da Humanidade.