Renacer

E foi entón cando o antigo robot se ergeu co seu novo corpo humano. Falláronlle as pernas e caeu ó chan, enterrando a cara na húmida terra. Ergeu a cabeza, con pequenas rabuñaduras cubríndolle a face. Lentamente abriu a boca e coa súa nova voz, un son entrecortado que parecía non querer saír ao exterior, dixo:

-Síntome coma unha merda.

Ergeuse totalmente e mirou ó sol que se poñía no horizonte, sentiu como a luz lle quentaba a pel e secaba as bágoas que lle baixaban polas meixelas. Encheu o peito co aire fresco e unha nova enerxía percorreu o seu corpo.  

-Pero polo menos sinto algo.

Mellor Cinza

    Logo descubriu que xa nada importaba, que a carraxe que arrastraba innecesariamente lle estaba chuchando a vida lentamente, que o saco de ósos que ocupaba aquel leito de moribundo pesaba máis do necesario. Así que decidiu que se tiña que abandonar este mundo, polo menos faríao lixeiro, e mandou chamar ó notario.

     Unxido xa polo cura, o vello morreu, e tralo enterro procedeuse á lectura do testamento. Os avaros dos seus fillos fregaban as mans con impaciencia. E aquí a sorpresa:

                                                  Meditada durante tempo, a miña decisión é a de legar todos os meus bens ó pirómano que vive ó final da rúa, que compre uns cantos bidóns de gasolina e se divirta queimando todo o que as samesugas da miña prole non puideron rapiñar.

      E moreas de vellos cascallos cun gran valor como antigüidades, acabaron amoreados trala casa do pirómano, ardendo, como se dunha gran fogueira de San Xoán se tratase, mentres o home, totalmente feliz, danzaba ó seu redor.

Saga do Fénix IV - Altar do Sol

-A quen rezas

alma cativa?

Quen che mandou xuntar

semellante monte de croios?

-A un Deus de Lume

rezo eu.

Pregúntasme por esas pedras.

Sangue e suor

cobren a súa superficie.

Esforzo sobrehumano

me costou reunílas.

Quen me mandou?

O mesmo Helio

ordeoume que lle construíse un altar.

Unha monolítica chapela

que perdure durante milenios.

Un santuario

que os nosos descendentes

usen para rendirlle culto.

Oh, poderoso ser ígneo!

Aquí está a miña ofrenda:

O Altar do Sol.

Saga do Fénix III - Febre engaiolada

Estou ardendo no meu propio inferno,

sinto como aumenta a temperatura.

O lume engailoado

que levo no peito

empeza a espertar, a querer saír.

Derrétenseme as entrañas

e o cerebro requente

faime ver como burbullea a miña pel.

Entre pensamentos que se evaporan

recordo o causante.

O veleno que me levaría ó seguinte nivel,

a ser o Fénix que renace das cinzas.

E agora,

mentres pouco a pouco funde o meu interior,

doume conta da tolería que cometín.

Do impulso sectario que guiou a miña man,

e neste meu leito

arrepíntome,

desexando afogar na máis fresca das augas.