Saga do Fénix II - A Danza dos Soláticos

Esta noite a cidade arderá.

Somos os Purificadores.

Somos os portadores do don de Prometeo.

Co seu lume purgaremos este niño de víboras.

Corremos polas calellas arrasandoo todo ó noso paso.

Cun bidón de gasolina nunha man,

e unha caixa de mistos na outra,

avanzamos,

alternando o arrecendo do combustible

co tóxico aroma do monóxido.

Marchamos ó rítmico son dos automóbiles estoupando.

Cantamos ó unísono co crepitar das lapas.

Bailamos arredor dos nosos cálidos fillos.

A xente comeza a espertar coa nosa luz,

e as ratas abandonan o barco.

Deleitámonos co noso poder,

infundimos un medo que roza o horror.

E orgullosos da nosa creación,

observamos como o noso grupo aumenta.

Bailaríns de roupas ígneas saen das vivendas,

e danzan polas rúas ata que se consumen.

Vans arcos de auga tratan de sofocar a nosa enerxía,

pero a ardente determinación da nosa causa

transforma eses intentos en brancas nubes de vapor,

que se suman ó negro fondo do escenario.

E agora,

no corazón da cidade,

chegou o momento que tanto levábamos agardando.

O momento de volvernos un coas nosa criaturas.

O momento de deixar que nos acariñen

e nos liberen destas impuras envolturas.

E aquí, na gran fonte seca,

inmolarémonos para dar a nota final da nosa ópera prima.

Dexeneración Primitiva

No ventre da civilización

estase a preparar a nova xeración.

Unha nova raza de antropófagos

que renegan do pagano canibalismo

profesado polos seus predecesores.

Orquestras de vulnerables entrañas

admiran, devotas, ó cociñeiro,

que proba a súa propia obra.

Con medida afectación dramática

reparte entre o público

unha mínima porción da furnada.

O altar quedou seco tempo ha.

Agora as masas confórmanse.

Aliméntanse, resignadas,

de carne de trigo

e sangue de uva.

Saga do Fénix I - Corvo, Lume e Cinzas

E avanza a vella.

Corvo ó ombreiro,

negra pluma no sombreiro.

Iguais de escuras as roupas,

con esa escuridade absorvente

que devora con ansia o resplandor das estrelas.

E avanza ela

dobrada

como cheirando o rastro dunha presa.

Polas calellas daquela mísera aldea

a viúva do tempo avanza.

Ladran os cans ó seu paso,

alporízanse os gatos e nos seus buracos se agochan os ratos.

Todo animal renega dela.

Todo animal agás o corvo.

Dende a escasa altura na que se atopa,

o negro paxaro mófase da sorte dos aldeáns.

Ante as palabras da vella reaccionaron con risas

gritos

insultos.

Non lles conviña crer o conto que ela lles contaba.

Chegara pola mañá á praza e fixera un anuncio:

"Cinza somos e en cinza nos convertiremos,

divos o cura,

e así será

pero moito antes do que esperades.

Esta noite a aldea arderá.

Ós que mandan non lles vale de nada que esta vila exista.

O terreo vale máis vacío.

Valemos menos que as árbores que nos rodean.

Avisados estades.

Marcharei ó solpor, quen queira acompañarme

xa sabe por onde se sae."

E marchou a vella,

acompañada polo corvo e polos berros dos veciños.

"Bruxa tola!"

"Paxaro de mal agoiro!"

E agora xa e tarde.

Só ela marcha.

E ó entrar no monte, crúzase cunha figura esquiva,

que na man leva un bidón de gasolina.

Ó día seguinte, gran noticia en todas as planas:

"Arde un pobo enteiro nunha soa noite.

Sospeitase que o incendio foi intencionado."

E despois duns anos:

"Gran apertura do centro turístico Paraíso Rural.

Con programas de sendeirismo e clases de horticultura.

Aproveite os descontos por inauguración!"