Esperanza?

Mátame.

Ven ó carón do meu leito,

axeónllate

e espétame ese coitelo no peito.

Así poderei abandonar ó fin

a pesada carga que aplasta a miña ánima.

Maldito don mal outorgado.

Capacidade de ver a palla no ollo alleo

arrexuntada coa impotencia de non poder sacar ó veciño

da escuridade na que vive.

Intentalo leva a que perda a conciencia de si mesmo,

se colgue uns fíos,

e se dedique a bailar o son que eu toco.

Ansia insaciable de coñecemento inexistente.

Acaso alguén atopou xa a suficiente sabedoría

para exorcizar os estúpidos pensamentos,

se se lles pode sequera chamar así,

que invaden a ricos e pobres por igual?

Ninguén contesta.

Esgotaríase xa a esperanza?

A miña aínda non o fixo,

así que bule e corta o fío do meu destino

antes de que a súa chama se extinga.