Mátame.
Ven ó carón do meu leito,
axeónllate
e espétame ese coitelo no peito.
Así poderei abandonar ó fin
a pesada carga que aplasta a miña ánima.
Maldito don mal outorgado.
Capacidade de ver a palla no ollo alleo
arrexuntada coa impotencia de non poder sacar ó veciño
da escuridade na que vive.
Intentalo leva a que perda a conciencia de si mesmo,
se colgue uns fíos,
e se dedique a bailar o son que eu toco.
Ansia insaciable de coñecemento inexistente.
Acaso alguén atopou xa a suficiente sabedoría
para exorcizar os estúpidos pensamentos,
se se lles pode sequera chamar así,
que invaden a ricos e pobres por igual?
Ninguén contesta.
Esgotaríase xa a esperanza?
A miña aínda non o fixo,
así que bule e corta o fío do meu destino
antes de que a súa chama se extinga.
