Espertei
sabendo que nalgún lugar
entre
a felicidade e a tristeza
este
meu corpo perdeu a cabeza
que
rola polo chan sen poder parar.
As
mans serviunas a bruxa de xantar,
un
banquete digno da realeza,
cociñadas
con moita sutileza,
un
público esixente ó que gustar.
Chuchan
a miña sangue os morcegos,
xa
case é unha comida fría
servida
no chan da cela dos cregos.
E
para beber os máis finos egos,
copas
de barroca cristalería,
das
que beben ata quedaren cegos.
No comments:
Post a Comment