Sarvipäinen Naamio

Debemos comunicarlle,

sobre a máscara pedida,

e lamentamos fallarlle,

pero témola perdida.

Estamos para axudarlle,

máis faios non terán cabida.

Doutras non estamos faltos,

quere uns cornos ben altos?

Casiña de caramelo

Espertei sabendo que nalgún lugar

entre a felicidade e a tristeza

este meu corpo perdeu a cabeza

que rola polo chan sen poder parar.

As mans serviunas a bruxa de xantar,

un banquete digno da realeza,

cociñadas con moita sutileza,

un público esixente ó que gustar.

Chuchan a miña sangue os morcegos,

xa case é unha comida fría

servida no chan da cela dos cregos.

E para beber os máis finos egos,

copas de barroca cristalería,

das que beben ata quedaren cegos.