Cun brazado de mentiras,
unha manchea de decepcións,
ó lombo un saco de pedras,
cada ínfimo croio, un golpe,
unha dor concreta.
A triste figura gris
viaxa encorvada polos eriais.
Sangue vermello mana das chagas,
cheas de area.
A erosión do camiño faise notar.
Desde o inicio da viaxe
leva rezando para que chova,
para que a auga purificadora
caia sobre ela e limpe os seus pecados.
Percoreu xa todo o panteón de deuses,
habidos e por haber,
sen obter resposta algunha.
Obsérvana os alacráns,
asomando dos seus escuros nichos.
Os voitres danzan en círculos,
a escasos metros da súa cabeza.
Saben que ninguén acudirá á pobre figura.
Que non hai divinidade algunha
que lles vaia quitar tan suculenta cea.
No comments:
Post a Comment