Mono

Adicción garantizada.

A personalidade decidiu facer un mutis polo foro.

Adrenalina desatada.

Sintes que podes enfrontarte ó máis fero lobo.

Endorfinas danzantes.

Trazan círculos arredor do ego.

Intentan sofocar os incendios latentes,

que se agochan no cerebro.

Pero agora que sabes que non se repetirá,

que ese soño feito realidade só foi unha ilusión,

preferirías que che dixeran: “ Ela fuxirá!”,

e non ter disparado ese canón.

Toque de Retirada

Ruidosos lamentos de mudo

xorden lentamente do inflamado peito.

O elaborado plan saira á perfeción.

Simplemente fallou na resolución.

Noites en branco desperdiciadas.

Precisas operacións que acaban esnaquizadas.

Unha depresión aproximándose.

Mirando o mundo de soños derrumbarse.

Covardes soldados sen cabeza.

Corren a protexer a endeble realeza.

Leteo

Está aquí só para verte caer,

para ver como o pedestal se derrumba baixo os teus pés.

Simulará tenderche unha man,

unha man coa que te afundirá máis na lama.

Prefires perdoar a culpar,

pese a saber que os seus actos son totalmente intencionados,

que te esnaquiza paseniño,

tanto por dentro coma por fóra,

que se apropia da túa vida coma se nunca existises.

Olvido ou esquecemento son dous dos seus nomes,

é o amigo que nunca te abandoará.

Oasis

Cun brazado de mentiras,

unha manchea de decepcións,

ó lombo un saco de pedras,

cada ínfimo croio, un golpe,

unha dor concreta.

A triste figura gris

viaxa encorvada polos eriais.

Sangue vermello mana das chagas,

cheas de area.

A erosión do camiño faise notar.

Desde o inicio da viaxe

leva rezando para que chova,

para que a auga purificadora

caia sobre ela e limpe os seus pecados.

Percoreu xa todo o panteón de deuses,

habidos e por haber,

sen obter resposta algunha.

Obsérvana os alacráns,

asomando dos seus escuros nichos.

Os voitres danzan en círculos,

a escasos metros da súa cabeza.

Saben que ninguén acudirá á pobre figura.

Que non hai divinidade algunha

que lles vaia quitar tan suculenta cea.

Extras

A pesares de ser todos, non son ninguén.

Son a anónima víctima do malo da película,

o matón sen nome que obedece as súas ordes,

o policía secundario que falece no tiroteo.

Son a multitude que corre espantada diante de monstros xigantes,

que aclama ó heroe cando vence,

que se retorce envolta en lapas despois da explosión.

Son o animado grupo que se ri de fondo no bar,

os esperanzados clientes do centro comercial,

que se ven interrompidos polos malvados plans do antagonista.

Son tamén os paeantes,

xente que camiña despreocupada pola cidade,

que sempre leva apuro aínda sen facer nada,

que pasan de largo,

alleos á escea final,

arredor dos protagonistas que se bican.