Despois de saber como acaba esta historia
e de lamentar non ter disfrutado máis da súa evolución,
digo, e non temo que as miñas palabras fagan canción,
que estes relatos non son unha vacua filosofía
e que nos seus lamentos moitos poetas encontran un filón.
Mais eu continúo, sabendo que a miña teoría é certa
que un adeus non sempre deixa un abismo,
que o presente matou xa o romanticismo,
que sinceramente ninguén dá un peso por unha aperta
e que o mundo de hoxe en día, construíuse sobre o cinismo.
E con forzas renovadas rompo estas cadeas.
Maldigo a sociedade que me colgou ditas ataduras,
na que o ben máis escaso son as mentes maduras,
abundan os vicios enormes como baleas
e a maioría son ignorantes que camiñan ás escuras.
No comments:
Post a Comment