Soan os tambores da guerra.
O latido dun enorme e famento animal,
provoca
que memorias primixenias afloren a cada golpe.
A leoa deixa de espreitar á súa presa,
a águia baixa do seu trono nos ceos
e o salmón déixase ir a favor da corrente.
A atmosfera vibra,
un fío en tensión,
esperando
a que o son do seu rasgueo derrube cidades.
Fuxen as nubes,
a choiva non presidirá este cambio,
só un deus enfermo
que perdeu o control do seu dourado carro
