Un vento xélido.
Unha pantasma azul que
sopra entre os vellos carballos,
xa sen follas.
Dedos de neve que acariñan
a terra,
espíndoa do seu vestido
de vermellos e amarelos.
Dentes de xeo que sorrín
maliciosos
ó esgotado astro da coroa
dourada.
Petando nas ventás con
puños descarnados,
o espírito do Norte
esperta ás súas presas.
Ó seu paso vai deixando
un rastro,
un regueiro de insectos
xeados
expostos en vitrinas de
follas cristalizadas.
