A víbora da dúbida
chantou os cairos na carne quente,
o ácedo veleno extendese
paseniño polas veas,
ó seu paso vaise durmindo
a conciencia, a mente,
doma o espírito animal
que sempre comeza as leas.
E lentamente o sono dá
paso ós desvaríos,
o panorama ante os ollos
convértese nunha alucinación,
imaxes de monicreques que
cortan os seus propios fíos,
de corvos que peteiran as
sementes da destrucción.
O son dos cornos anuncia o
comezo da función,
graxentos animais
acompañan cos seus chíos
mentres criaturas menos
ruidosas os acoitelan con decisión,
co fin de utilizar o
sangue para alimentar os sedentos ríos.
Tralo telón agóchanse
rindo as bruxas máis feas,
de sobra saben que
ningunha delas é candidata decente,
nin sequera envoltas nas
máis coidadas e caras teas
poderían apoiar a ilusión
dunha realidade convincente.
